تکینگی تکنولوژیک

در حالی که این موضوع توجه عمومی زیادی را به خود جلب می کند، بسیاری از محققان نگران این ایده نیستند که هوش مصنوعی در آینده نزدیک از هوش انسانی پیشی بگیرد. تکینگی تکنولوژیک به عنوان هوش مصنوعی قوی یا ابر هوش نیز شناخته می شود. فیلسوف نیک بوستروم، ابرهوشی را اینگونه تعریف می‌کند: «هر عقلی که عملاً در هر زمینه‌ای، از جمله خلاقیت علمی، خرد عمومی و مهارت‌های اجتماعی، عملکرد بسیار بهتری از بهترین مغزهای انسان داشته باشد». علیرغم این واقعیت که ابرهوشی در جامعه قریب الوقوع نیست، ایده آن سوالات جالبی را ایجاد می کند زیرا ما استفاده از سیستم های خودمختار مانند اتومبیل های خودران را در نظر می گیریم. این غیرواقعی است که فکر کنیم یک ماشین بدون راننده هرگز تصادف نمی کند، اما در این شرایط چه کسی مسئول و مسئول است؟ آیا هنوز باید وسایل نقلیه خودران توسعه دهیم، یا آیا ما این فناوری را به وسایل نقلیه نیمه خودران که به مردم کمک می کند تا با خیال راحت رانندگی کنند محدود می کنیم؟ هیئت منصفه هنوز در این مورد صحبت نمی کند، اما این ها انواع بحث های اخلاقی هستند که با توسعه فناوری جدید و خلاقانه هوش مصنوعی در حال وقوع هستند.

تاثیر هوش مصنوعی بر مشاغل

در حالی که بسیاری از ادراک عمومی از هوش مصنوعی در مورد از دست دادن شغل متمرکز است، این نگرانی احتمالاً باید دوباره اصلاح شود. با هر فن آوری جدید و مخرب، می بینیم که تقاضای بازار برای نقش های شغلی خاص تغییر می کند. به عنوان مثال، وقتی به صنعت خودرو نگاه می کنیم، بسیاری از تولیدکنندگان، مانند جنرال موتورز، روی تولید خودروهای الکتریکی تمرکز می کنند تا با ابتکارات سبز هماهنگ شوند. صنعت انرژی از بین نمی رود، اما منبع انرژی در حال تغییر از مصرف سوخت به برق است.

به روشی مشابه، هوش مصنوعی تقاضا برای مشاغل را به مناطق دیگر سوق خواهد داد. باید افرادی وجود داشته باشند که به مدیریت سیستم های هوش مصنوعی کمک کنند. هنوز باید افرادی وجود داشته باشند که مشکلات پیچیده تری را در صنایعی که به احتمال زیاد تحت تأثیر تغییرات تقاضای شغل قرار می گیرند، مانند خدمات مشتری، حل کنند. بزرگترین چالش هوش مصنوعی و تأثیر آن بر بازار کار، کمک به افراد برای انتقال به نقش‌های جدید مورد تقاضا خواهد بود.

حریم خصوصی

حریم خصوصی معمولاً در زمینه حریم خصوصی داده ها، حفاظت از داده ها و امنیت داده ها مورد بحث قرار می گیرد. این نگرانی ها به سیاست گذاران اجازه داده است که در سال های اخیر گام های بیشتری بردارند. به عنوان مثال، در سال 2016، قانون GDPR برای محافظت از داده های شخصی افراد در اتحادیه اروپا و منطقه اقتصادی اروپا ایجاد شد و به افراد کنترل بیشتری بر داده های خود داد. در ایالات متحده، ایالت های جداگانه در حال توسعه سیاست هایی هستند، مانند قانون حفظ حریم خصوصی مصرف کنندگان کالیفرنیا (CCPA)، که در سال 2018 معرفی شد و از کسب و کارها می خواهد که مصرف کنندگان را در مورد جمع آوری داده های خود آگاه کنند. قوانینی مانند این شرکت ها را وادار کرده است که در نحوه ذخیره و استفاده از اطلاعات شخصی قابل شناسایی (PII) تجدید نظر کنند.